Schaamte en Schuld. Wat heb ik met deze twee waarden of woorden.
Schaamte is als je je realiseert dat je iets gedaan hebt dat eigenlijk niet gepast is.
Dat betekent dat je een geweten hebt en kunt oordelen over goed en kwaad, fout of goed.
De normen en waarden krijg je normaliter bij je opvoeding mee.
Als gelovig en praktiserend katholiek meisje hield ik me er dagelijks mee bezig. Me steeds afvragend of het oké was wat ik deed, of gedaan had.
Een bekend verhaal uit het christendom is die van de Verloren Zoon. Ook de schilder Rembrandt heeft het op doek gezet.
De Verloren Zoon is het verhaal van een jongeman die zijn erfenis opeiste van zijn vader en vervolgens naar een ver en vreemd land vertrok.
Hij verkwistte zijn gehele erfenis aan feesten, vrienden en een exorbitante levensstijl. Niet denkend aan dat het geld niet tot in de hemel groeit. Op een dag realiseerde hij zich dat hij geen geld meer bezat. Je raadt het al, einde feestjes, de vele vrienden en levensstijl.
Door hevige armoede gedreven was hij genoodzaakt uit de voederbak te eten waar ook de varkens uit aten.
Wijs geworden, besloot hij toch maar weer naar huis terug te keren om zijn vader
excuses aan te bieden. De vader die zijn zoon zeer liefhad, vergaf het hem.
Dit verhaal uit het Lukas evangelie geeft goed aan wat schaamte en schuld is. En dat als je je fout realiseert, vergeving mogelijk is.
Ik betrap mezelf er vandaag de dag op dat ik een stuk losser, of gemakkelijker ben geworden in de schaamte.
Een klein voorbeeld: fietste ik vroeger op de stoep, sprak iemand me erop aan, dan schaamde ik me om wat ik gedaan had. Ik wist dat het niet mag en zeker niet netjes is.
Nu lach ik erom. Er zijn genoeg fietsers die ergere dingen doen en ermee wegkomen. Ik ben er nu echt heel relaxed over.
– Denice

Ik zit in een Regentenkamer
Hoor harde muziek buiten
Ik zoek de poort naar buiten
Door de drukte van de massa
Het is hier niet te doen
Ik verdwijn
Het wordt stiller en stiller
En ik word wakker
Echt wakker
Dit keer niet moe maar vol energie
Ik sta op van een blauwe bank
Die staat in een onbekende tuin voor mij
Wat is het hier mooi
En waarom ben ik zo blij?
Ik draag een jurk gemaakt door engelen
Het is hier zo ontzettend fijn
Een vrouw staat achter mij
Ze verwelkomt me met een zachte aai
Ik draai me om, ik ken haar, en zij mij
We hoeven niet te praten, dat is hier overbodig
De vloer voelt zacht onder mijn blote voeten
Het licht schijnt door roze bladeren
Maar ik heb geen zonnebril nodig
Verderop staat een harp, ik raak één snaar aan
En herinner me dat ik hierop kan spelen
Ik wil hier zo graag blijven
“Nog drie minuten”, zegt een man in de verte
Ik voel een tafel onder mij
Harde muziek van buiten
En ben weer terug
In de Regentenkamer
– Einstein

Ik draai maar wat
rondjes
op deze wereld
langs ‘s heerenwegen

Het vagebondgevoel
wappert aan een stokje
en ik werk aan conditie
die petje huilerig is
vitaminen ten spijt

Rijden langs klaprozen
geel fluitenkruid
blauwe korenbloemen
en paarse huppeldepup

Een verademing na verblijf
in de hel
Haar vlammende chemicaliën
verwoesten de eetlust
en iedere meter afstand
moet bevochten worden

Maar de bomen zijn
lentegroen en 
de wolken eindeloos
wit
– Pieter Groen

Er groeit een lelietje-van-dalen op mijn rechtervoet*
Er groeit een madeliefje uit mijn neus
Mijn nieren zijn vandaag weer uit wandelen
Ik heb een heel natuurlijk lichaam
Er is een tuintje in mijn hart
Voor iedereen die de natuur liefheeft
Tuintje, noem je dat een tuintje?
Dat is een woud zo groot als Afrika
Groen, groen, groen en nog eens groen
En alles blijft maar bloeien
Het wordt nooit herfst of winter
Altijd prettig zacht weer en een zonnetje
Ook een regenbuitje op z’n tijd
Een oerwoud in je hart
Hoe voelt dat
Heel goed, zalig, heerlijk!
Gelukkig hoef ik niets te doen
Oeps, er groeien wietplantjes uit mijn oren
Wat ben ik toch een geluksvogel
Straks lekker wat te roken…
Dan kom ik weer een beetje
In dromenland
Waar veel meer mag en kan
Dan in het gewone-land
Waar je helderziend en horend mag zijn
Mag praten met de bomen en het water
Kabouters, Elfen en Aliens
* Uit ‘Openingszinnen’ van Joost Oomen
– Mayke